Yağmur! New York yine dün geceye ağlıyor. Sigaramı daha yeni sarmışken telsizden gelen cızırtılı sesi duydum:

"40-43 herkesin dikkatine 40 -43".

Cinayet, üstelik katilin kim olduğu da belli değil; 40 cinayet, 43 ise katilin yakalanmadığı anlamına geliyordu. Kahvemden ilk ve son yudumumu aldıktan sonra arabaya atladım ve yola koyuldum. Skyline apartmanları... Şehrin en lüks yaşam alanı. Bu kalbur üstü kokonaların ve dalkavukların burada bir daire almak için birbirini öldürebileceğine yemin edebilirdim ama işte buradayız. Onlardan biri yatakta göğsü parçalanmış şekilde çırılçıplak yatıyor. İkinciye sardığım tütünün dumanı ciğerlerime yavaş yavaş dolarken bunun basit bir cinayet olmadığı hissi içimi yeyip bitiriyor. New York dün geceye ağlarken ben daha güneşli bir sabah olması için neredeyse yalvaracak haldeyim.

Kapının önünde üçüncü sarmamı içerken öksürmeye başlıyorum yanıma gelen çaylak olay yeri incelemeci bana bir şeyler söylüyor, öksürüğümden onu duymuyorum:

"Kahretsin! Keşke üçüncüyü sarmasaydım". diye söyleniyorum.

Yüzüne bakarak; "Tekrar et evlat anlamadım" diyorum.

O da bana kurbanın bütün kanının çekildiğini, kalbinin yerinden çıkartıldığını söylüyor. Demek yirminci yüzyıl böyle bir şey ha... 1955'in New York'unda yağmurlu bir sabahta bununla yüzleşmek benim gibi 30 yıllık bir polise bile ağır geliyor. Neredeyse eski çete savaşlarını özleyeceğim. Polisler kapıda bir adamın beklediğini söylüyor. Dedektifmiş ama doğa üstü olanından, "Paranormal dedektif" müşterisinin adını veremeyeceğini söylüyor. Şöyle bir gülümseyip içeri alın diyorum ve dördüncü tütünümü sarıyorum...