Yankıların Çağı

Lumeria, galaksinin şanlı devleti sessizliğe gömülmüştü — ama bu sessizlik, barışın değil yaklaşan fırtınaların sessiz nefesiydi. Bir çağın sesi, bir liderin ölümüyle sustu. Ulusal kahraman Gagakıran artık yıldızların arasındaydı. Hem zaferin hem barışın hem de eşitliğin Lumeria’daki yegâne sembolü yok olmuştu. Onunla birlikte huzur da sönüp gitti.

Yüce Maraşel ve Lumeria’nın daimî yöneticisi Methius Tedius Maximus, Gagakıran’ı ulusal bir kahraman olarak başkent mozolesine defnetmek isterken; kendi halkı, yani Avionların büyükleri, ataların törenini ve kadim ayinlerini uygulamakta ısrarcıydı.

Basit bir defin tartışması kısa sürede imparatorluk çapında bir kıvılcıma dönüştü ve o kıvılcım yıldızları tutuşturdu. Ekonomi çöktü, açlık yükseldi. Gagakıran, ölümünde bile halkı birleştiren bir sembole dönüştü; fakat Yüce Maraşel, otoritesine yönelen her gölgeyi hainlik olarak görüyordu.

Ve bu kargaşanın içinde, gölgeler hareket etmeye başladı. Kimi intikam peşindeydi, kimi güç; yenilmişler ve hainler, kendi planlarını gizlice örüyordu. Her biri bu kaostan pay almak, galaksiye kendi iradelerini yansıtmak istiyordu. hangisinin yankısının galaksiyi sarsacağıysa yakında belli olacaktı